Hij zit op de boombank en bekijkt z’n blote voeten. Langzaam tilt hij één been op en kijkt minutenlang naar z’n tenen. Dan volgt het andere been. Dat patroon herhaalt zich tientallen keren. Ondertussen komt er een onsamenhangende stroom kreten uit z’n mond. Soms zit er een verstaanbaar ‘Fuck you!’ tussen.
Na een kwartier staat de blotevoetenman op en begint hij heen en weer te lopen. Soms loopt hij achter mensen aan die als ze hem in de gaten krijgen, verschrikt omkijken. Even speelt hij met het deurtje van de vuilnisbak totdat hij het zat is en het met een keiharde klap dichtgooit.
Nee, hij heeft geen kwaad in de zin, maar is wel ernstig ziek. Het laatste jaar is het aantal mensen dat betiteld kan worden als gestoord hand over hand toegenomen op de Wallen. Het lijkt wel of de psychiatrische instellingen allemaal tegelijk hun deuren hebben opengezet. Als zoiets gebeurt, merken we dat onmiddellijk in deze buurt, hèt afvoerputjes van Nederland tenslotte.
Zoals de blotevoetenman zijn er velen. Sommigen komen luid schreeuwend het plein oplopen. Mensen schrikken en haasten zich voort, zo ver mogelijk weg van de schreeuwer. Minstens één keer per dag komt er wel zo’n druktemaker voorbij. Ook dit type heeft over het algemeen weinig kwaad in de zin. Soms houden ze zich ook in en gaan ze de boombank af, bedelend om een sigaret.
Catweazle
Onlangs hadden we weer een andere ‘dwaalgast’, een man die alsmaar rondjes liep. Hij was gekleed in een lichtbruin pyjama-achtig pak en urenlang legde hij dezelfde route af: Oudekerksplein, St. Annendwarsstraat, Trompettersteeg, Oudezijds Voorburgwal en weer terug op het Oudekekerksplein. Mensen vermeed hij zorgvuldig. Hij leek vooral in gedachten verzonken en uitsluitend geïnteresseerd in de bestrating. De eerste uren liep hij nog kwiek; daarna werd zijn gang allengs trager totdat hij op een gegeven moment amper meer vooruitkwam om tenslotte definitief uit zicht te verdwijnen.
Maar één van de aardigste verdwaalde gasten is toch wel de man die inmiddels is omgedoopt in Catweazle. Voor de jongeren onder ons: Catweazle was de uitermate zonderlinge hoofdpersoon uit een tv-serie die werd uitgezonden in de jaren zeventig. De Catweazle die nu regelmatig te zien is op het Oudekerksplein lijkt nogal op hem, dezelfde ongekamde woeste haardos, dezelfde ongecoördineerde bewegingen. Altijd is hij voorzien van een tas die hij op de boombank dropt terwijl hij zelf een paar rondjes over het plein loopt. Van wat peuken die hij opraapt probeert hij een nieuwe sigaret te fabriceren. Hij rookt wat, en verdwijnt dan na een half uur om de volgende dag weer op te duiken.
Zo groeit het leger der onaangepaste medemensen dat zich op de Wallen nestelt. Niet tot ieders vreugde, maar zo lang ze geen al te grote overlast geven is er niemand die zich er aan stoort. Soms ontstaat er zelfs een band. Men groet elkaar. En af en toe wordt hem ook wel eens wat toegestopt. Maar een echt oplossing is het natuurlijk niet.