Natuurlijk is er altijd veel godsdienstigheid geweest op de Wallen. Maar waarom Amerikanen nu precies hier hun blijde boodschap denken te moeten verkondigen is me een raadsel.

Dat er in onze buurt veel religie is, zal voor menigeen geen verrassing zijn. Van de 21 middeleeuwse kloosters die Amsterdam ooit telde, lagen er 19 in de oude binnenstad. Het merendeel in het zuidoosten waar nu niet voor niks het Gebed zonder End te vinden is. Soms zijn er nog wat restanten over zoals de Kerk van het Paulusbroederklooster waarvan vandaag de dag de kapel nog overeind staat als Waalse Kerk. En zo zijn er meer restanten zoals het Bethaniënklooster of de Agnietenkapel. En over de Agnietenkapel gesproken: de Sint Olofskapel, geen klooster weliswaar maar een kerkgebouw, te vinden op de kop van de Zeedijk.

Midden op de Wallen prijkt natuurlijk de Oude Kerk waar elke zondag nog een dienst wordt gehouden. Als om half elf de klokken worden geluid, daalt er toch een soort heiligheid over de buurt, een soort sereniteit, waar de rest van de week absoluut geen sprake van is. De nieuwe Sint Nicolaaskerk hoort er ook bij, net als Ons’ Lieve Heer op Solder natuurlijk.

Maar behalve deze oude religie waarvan de binnenkort te houden Stille Omgang nog altijd getuigd, is er ook veel nieuwe religieusiteit op de Wallen. Denk aan het Leger des Heils, prominent aanwezig met drie vestigingen. Andere christelijke groepen zijn ook van de partij. Oudezijds 100, de buren van Casa Rosso nota bene. Frits Rouvoet en zijn club Bright Fame die nu op de kop af al twintig jaar proberen de vrouwen achter de ramen te steunen die besloten hebben een ander levenspad te kiezen. Het liefst natuurlijk het pad van god. Of de mensen van het Prayer Station Ministry die vanuit hun uitvalsbasis de Cleft op de Oudezijds Voorburgwal 63, elke eerste en derde dinsdag van de maand naar de Dam of het Centraal Station trekken om hun boodschap van het evangelie te verkondigen. Het is maar een greep.

Blerren

De laatste tijd tref ik echter meer en meer christelijke Amerikanen aan die denken hier het bijbelverhaal te moeten komen verkondigen. Eén keer ben ik erin getrapt, maar dat is al lang geleden toen ze met paarse vlaggen stonden te zwaaien op de Oude Brugsteeg, later ook wel op het Oudekerksplein en voor het Centraal Station. Nu wordt er zingend door straten en stegen getrokken en staan ze zelfs met versterkte muziek op het Oudekerksplein te blerren. Over “the only one, the only one, the only one that can bless you.”

Natuurlijk, iedereen heeft in Nederland godzijdank het recht om z’n geloof te verkondigen. (Of ongeloof. Dat laatste gebeurt helaas weinig. Ik snak eerlijk gezegd regelmatig naar een clubje mensen dat roept dat god kletskoek is en domweg niet bestaat.) Zelfs moslims hebben begrepen dat je hier kond mag doen van je geloof en staan daarom nu geregeld voor het Centraal Station, zo’n beetje naast de Jehova’s Getuigen.

Maar ik vraag me wel af waarom nou juist Amerikanen hier naar de Wallen moeten komen om over hun Lord te vertellen. Is er niet genoeg bekeringswerk te verrichten in dat land aan de overkant van de Grote Plas waar ze in staat zijn een hoogtechnologische maatschappij gebaseerd op wetenschap te combineren met de meest krankzinnige geloven? Hebben ze er geen heidenen of andersdenkenden die bekeerd moeten worden?

Genoeg werk aan de winkel daar, dunkt me. En dan zorgen wij wel voor onze eigen ongelovigen.

Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.

Waardeer dit artikel!

Dit artikel las je gratis. Vond je het de moeite waard? Dan kun je jouw waardering laten zien door een kleine bijdrage te doen.

Mijn gekozen waardering € -