Uitkijkpost de Wallen (247): Uitzakken op een terras

Het is voortmodderen tijdens deze coronacrisis. Zonder perspectief is het een ontmoedigend, demotiverende exercitie geworden.

Het aantal besmettingen stijgt, en toch wordt er een kleine versoepeling van de coronamaatregelen doorgevoerd. Middelbare scholen en mbo-scholen mogen open, er kan worden gewinkeld op afspraak en alle beoefenaars van contactberoepen mogen weer aan de slag. Met uitzondering dan van de prostituees. De avondklok blijft, er komt geen verlichting voor de horeca en musea en theaters blijven stijf gesloten.

Wie er nog enige logica kan ontdekken in deze maatregelen mag zich bij ondergetekende melden. Waarom zou je bij Ons’ Lieve Heer op Solder geen bezoekers in timeslots kunnen toelaten? En waarom zou je in een grote zaal van het Vlaams Cultureel Centrum geen voorstellingen kunnen geven, terwijl je wel met tientallen reizigers in een treincoupé van de NS mag worden gepropt?

Waarom zou je geen biertje kunnen drinken op een terras maar wel met z’n honderden tegelijk op het gras in het Vondelpark? Niet dat ik er nu zo om zit te springen, maar waarom mogen de dames achter de ramen niet aan het werk? Oké, het is het ultieme contactberoep, maar is het nu qua contact zo verschillend van de nagelstudio, de kapper of de massagesalon?

Zo modderen we voort in deze coronacrisis die ook deze buurt hard treft. Langzaam maar zeker echter groeit het aantal mensen dat het zat is en dat van mening is dat er toch ook eens op een andere manier naar de pandemie kan worden gekeken. Onze buurt zou best een beetje meer reuring kunnen gebruiken, zonder dat we direct terugvallen in de massaliteit van voor de coronacrisis.

Theaterstraat

Wat ook een groot probleem is, is dat zelfs niet duidelijk is wanneer er weer een restaurant open zal zijn. Of wanneer we weer eens kunnen uitzakken op een terras. Of wanneer we weer eens live naar een podium met acteurs mogen kijken. Duurt dat nog twee weken, vier weken? Of drie maanden? Een half jaar? De onzekerheid regeert.

En hoe langer het duurt hoe meer er zal omvallen. Wat blijft er tenslotte over van zo’n theaterstraat als de Nes? Hoe zal die straat er over een jaar of over twee jaar bij liggen? Kan er dan nog wel met enig recht worden gesproken van een theaterstraat? Het is allemaal enorm perspectiefloos en ontmoedigend demotiverend.

De enige plek in deze buurt waar nu nog echt iets lijkt te gebeuren is het Oudekerksplein. De renovatie van de toren is na de wekenlange steigerbouw dan eindelijk begonnen. Dat is geen pretje, zoveel is inmiddels wel duidelijk. We zijn de klokken kwijt en het carillon. En de godganse dag staat er een generator te brommen en dat zal nog wekenlang het geval zijn.

Het grote voordeel is echter wel dat deze werkzaamheden met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid uiterlijk eind van het jaar zijn afgerond. Het is kortom voorspelbaar en overzichtelijk. Met dezelfde zekerheid is te zeggen dat we iets terugkrijgen dat mooier en beter zal zijn dan wat er tot nu toe was. En dat is nou net wat allemaal ontbreekt bij de coronacrisis.

Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.