Willem Oosterbeek

De leegte na het sluiten van de Wallen lijkt heel voorzichtig plaats te maken voor nieuwe activiteiten. De openbare ruimte komt weer in handen van de bewoners. Maar voor hoe lang weet niemand. En wat daarna? Opeens is alles anders op het Oudekerksplein. Het is schier onvoorstelbaar, maar dit schreef

Terwijl de hele wereld zich bekreunt om het coronavirus schrijf ik heel eigenwijs toch nog een stukje over een heel klein en deels persoonlijk probleem: de bomen op het Oudekerksplein. Of beter: het ontbreken daarvan. Ik heb er al over geschreven in Uitkijkpost 195, over de bomen op het Oudekerksplein

Nu het leven zelfs op de Wallen stilstaat en de openbare ruimte die tot op heden in beslag werd genomen door dronkaards en hoerenlopers is omgetoverd tot een speelterrein voor kinderen, is het tijd om eens aandacht te besteden aan een bijzonder manifest. “Het is het centrum van de stad,

De onzichtbare vijand die ons teistert is nog lang niet uitgeraasd voorspellen de experts. Ook de Wallen zijn sinds zondag 15 maart compleet stilgevallen. Niets beweegt meer. Her en der is nog een sekswinkel open, of een Nutellashop maar verder is er helemaal niets te beleven op de Wallen. En

Waar de politiek nooit in slaagde en wat al het verzet van de buurtbewoners nimmer kon bewerkstelligen, is nu dankzij het coronavirus een feit: het is uitgestorven op de Wallen. Toen ik zondagavond om even voor zeven uur het Centraal Station verliet op weg naar huis was ik een tel

Ben je even weg wordt er weer een nieuw plan gelanceerd om de overlast op de Wallen aan te pakken. Het is in elk geval een bemoedigend gebaar, het voorstel van burgemeester Halsema voor het inrichten van een erotisch centrum of een prostitutiehotel elders in de stad om de druk

De burgemeester is van zins nu ook de tweede magneet op de Wallen, de coffeeshops, aan te pakken. Het Parool sprak al van een ‘historische omwenteling’. Dat lijkt vooralsnog overdreven, want al vaker is gebleken dat er van plannen op de Wallen weinig terechtkomt. Dus: eerst zien, dan geloven. Opzienbarend

Als je langere tijd over één onderwerp schrijft krijgt dat soms iets cyclisch. Met andere woorden: na een bepaalde tijd komt een onderwerp dat je al eens eerder bij de kop hebt gehad onvermijdelijk terug. Neem nu bijvoorbeeld het politiebureau. Tot 2015 hadden we er één op de Wallen. Weliswaar

Twintig jaar geleden interviewde ik hem over zijn werk op de Wallen. Hij was indertijd de enige glazenwasser die bereid was tot een vraaggesprek. En natuurlijk wil hij ook nu weer meedoen. Boven het interview met glazenwasser Nigel Martin stond toen: ‘Aan het eind van de dag heb ik een

‘Ondertussen rommelt het ook nog altijd bij de Oude Kerk’, schreef ik in de vorige aflevering van de Uitkijkpost. Op de vraag aan de directeur, Jacqueline Grandjean, of ze zich hier nog wel thuis voelt, kreeg ik geen antwoord. Op vrijdag 17 januari was er een bijeenkomst in de Sebastiaanskapel