De steigers rond de toren van de Oudekerk lijken een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit te oefenen. Al drie personen hebben een poging gewaagd naar de top van de toren te klauteren.
Op een mooie zondagmorgen was er een stel die het maar eens probeerde. Gewapend met camera vertrokken ze richting het haantje, maar al snel commandeerde de opgetrommelde politie ze met behulp van een heuse geluidsinstallatie naar de begane grond. Ze gehoorzaamden en kwamen onverwijld terug naar beneden zonder dat er ook maar één agent de steiger op moest.
Het stel leek weinig kwaads in de zin te hebben gehad, maar in hun zakken troffen de agenten wel paddo’s aan. En iedereen weet: hoogte en paddo’s zijn geen ideale combinatie. Voor je het weet denken de paddoconsumenten dat ze kunnen vliegen. Het gebeurde nog niet eens zo lang geleden dat er iemand in de St. Annenstraat lag die uit een hotelkamer was gesprongen. Dacht ook te kunnen vliegen. Helaas. Vanaf het topje van de kerktoren duurt de vlucht iets langer, maar de afloop is zeker niet minder desastreus.
De andere torenklimmer was een eenling, een buitenlander die zelfs geen woord Engels verstond. Het was een maandagavond na de avondklok, toen hij zich op weg begaf naar de top. Hij had zich over de inmiddels rond de toren opgerichte schutting weten heen te werken via een stapeltje pallets dat er nog lag. Nadat hij onderweg had geprobeerd of de deur van de keet die op het werkterrein staat open was – tevergeefs – was hij in rap tempo al klepperend over de losliggende planken naar boven gestiefeld en uit het zicht verdwenen.
Helikopter
De agenten die dit keer poolshoogte kwamen nemen, drie mannen en één vrouw sterk, namen dezelfde route als de inklimmende torenbestormer. Met hun zaklamp speurden ze de steiger af. Dat was een fraai gezicht, die lampjes in het duister die langzaam maar zeker omhoog kropen totdat ze uiteindelijk de top bereikten. Het was een uitermate geschikt beeld voor een filmscène en het deed onmiddellijk denken aan Vertigo van Alfred Hitchcock.
Het duurde bijna een half uur voordat de ongenode gast in zijn kladden werd gegrepen. Daarna huppelde hij met een agent voor zich en twee agenten achter zich de trap af, terwijl de vierde agent hem beneden stond op te wachten. Hij verzette zich niet. Stel je voor dat hij had geweigerd mee te lopen. Hoe los je zo’n probleem dan op? Was hij dan met de politiehelikopter van de steiger afgehaald?
Toen hij eenmaal beneden was en nauwkeurig was gecontroleerd op het bezit van wapens of scherpe voorwerpen dacht hij zijns weegs te kunnen gaan. Maar, ho ho, zo makkelijk gaat dat niet, hij moest mee naar het bureau. Daar zal ongetwijfeld een tolk zijn opgepiept en zal hij na een boete op straat zijn gezet, want zo’n enorm vergrijp was het natuurlijk ook weer niet.
Om een volgende inklimpoging te voorkomen denkt de aannemer er nu over een laagje prikkeldraad over de twee en een halve meter hoge schutting uit te rollen. Of dat genoeg zal zijn om toekomstige torenklimmers tegen te houden zal nog moeten blijken.
Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland. Dit artikel las je gratis. Vond je het de moeite waard? Dan kun je jouw waardering laten zien door een kleine bijdrage te doen.