Verandert er nou nooit eens iets bij jou in de buurt? De vraag wordt me vaak gesteld en dan antwoord ik meestal in de trant van: jawel, hier en daar zijn wel wat kleine verbeteringen te zien. Maar fundamenteel? Nou, nee. Niks. Nada.
Een klein sprongetje voorwaarts in de buurt is dat er tegenwoordig nog maar weinig muziek wordt gemaakt op straat. Vroeger was het één grote bak ellende en stonden er geregeld muzikanten – of wat daar voor door moest gaan – tegen elkaar in te spelen. Vandaag de dag gebeurt het nog altijd een enkele keer dat er zo’n toeteraar langskomt, maar heel vaak gebeurt dat niet meer.
Het oprollen van de hoerenkasten in het St. Annenkwartier is een ander voorbeeld. Het heeft er toe geleid dat het daar en op het aanpalende Oudekerksplein wat rustiger is geworden. Minder mensen lopen de St. Annendwarsstraat in omdat er, buiten één kast, voor hen verder niks meer te beleven is. Stel je daar overigens ook weer niet al te veel van voor, want er zijn hier nog altijd meer dan een handvol terrassen waar het geloei van deze of gene kudde regelmatig te horen is. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de geluidsinstallatie waar de bassen nogal eens van worden opengedraaid.
Zo zijn er nog wel een paar heel kleine verbeteringen aan te wijzen. Zoals de paar leuke zaakjes die er zijn gekomen. Of de kademuur bij het oude Binnengasthuis die weer netjes is hersteld. Maar laat je verder niet van de wijs brengen want de fundamentele verrotting van de buurt gaat gewoon verder.
Weggejaagd
Dat alles is het gevolg van het eeuwige pappen en nathouden waar we in Nederland aan verslaafd zijn. Niets wordt aangepakt, alles wordt getolereerd, gedoogd of welk ander woord je er ook op wilt plakken. Halve maatregelen, ja mits, nee tenzij, en al zo meer.
Zo rommelen we verder, dag in dag uit, jaar in jaar uit. Inmiddels ben ik met een wooncarrière van 25 jaar in deze buurt, aardig op de hoogte geraakt van hoe dat in z’n werk gaat. Twee stappen vooruit, drie achterwaarts is veelal het adagium.
Ik ga het nog maar eens zeggen met de woorden die Felix Rottenberg koos, een paar jaar geleden in zijn column in Ons Amsterdam onder de kop “Keer het tij op de Wallen”, waarin hij pleit voor een radicale aanpak. ‘Formeer een project-organisatie, de “Wallen-centrale”, met experts die zich tien jaar willen binden aan de opdracht om de Wallen tot een compleet ander, weer leefbaar gebied om te vormen. Dat betekent exit prostitutie en het uitkopen van Nutella- en andere overbodige winkels. Het Rijk en de stad moeten samen wetgeving en verordeningen aanscherpen, waardoor foute ondernemers door drang en dwang weggejaagd worden.
Een megaoperatie, zeker. En iedereen heeft er een mening over. Het verbannen van prostitutie zal protest oproepen. Alle stevige maatregelen die niet meteen effect sorteren worden belachelijk gemaakt. Zo is het nu eenmaal als een buurt van de ondergang moet worden gered.’
Is het zo erg dan? Ja, zo erg is het in deze godsgruwelijk mooie buurt.
Dit is voorlopig de laatste Uitkijkpost. In februari 2023 gaan we echter onverdroten verder.
Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.
Dit artikel las je gratis. Vond je het de moeite waard? Dan kun je jouw waardering laten zien door een kleine bijdrage te doen.