‘Ondertussen rommelt het ook nog altijd bij de Oude Kerk’, schreef ik in de vorige aflevering van de Uitkijkpost. Op de vraag aan de directeur, Jacqueline Grandjean, of ze zich hier nog wel thuis voelt, kreeg ik geen antwoord.
Op vrijdag 17 januari was er een bijeenkomst in de Sebastiaanskapel van de Oude Kerk waarin de vraag werd gesteld hoe de toekomst van de Oude Kerk eruitziet. Echt waar. Vreemd dacht ik, er is toch enorme heibel met, eh, ja met wie niet eigenlijk? Gemeenteraadsleden, de buurt, de kerkgemeente en nog zo wat meer. En dan deze bijeenkomst. Alsof er niks aan de hand is. De tekst van de uitnodiging repte over ‘de afgelopen maanden’, waarin de Oude Kerk ‘uitgebreid in gesprek (was) geweest met buurtbewoners, kunstenaars, bezoekers, collega’s en heel veel andere mensen.’
Verder werd er gesproken over de Oude Kerk die op een open manier werkt, ‘in verbinding met haar bezoekers, met de buurt en met de stad.’ Helemaal niks van gemerkt.
Om de ongeloofwaardigheid van het geheel nog te vergroten werd gemeld dat dit samenzijn om negen uur ‘s morgens begon. Om negen uur ‘s morgens? Zou dat geen drukfout zijn? Op een gegeven moment dacht ik zelfs oprecht dat de hele bijeenkomst een hoax was. Dit kon toch niet waar zijn?
Maar wie schetst mijn verbazing toen ik me vrijdagmorgen om negen uur meldde bij het zuiderportaal van de Oude Kerk. De eerste bezoekers groepten al samen voor de deur en uiteindelijk zaten er bij de aftrap zo’n vijftig personen in de zaal. Dat was, ik zal het eerlijk bekennen, veel meer dan ik had verwacht. Wat was hier aan de hand?
Applaus
De bijeenkomst die tot tien uur was gepland bestond de eerste veertig minuten uit praatjes van de directeur en haar medewerkers. Dat schijnt communiceren te heten. Daarbij viel vooral het woord ‘verbinding’ op. Daar zijn ze erg naar op zoek daar bij de Oude Kerk, verbinding. In die veertig minuten werd daarnaast ook benadrukt hoe goed ze wel niet zorgen voor de Oude Kerk. Erg goed dus. Graven worden gerepareerd, dakgoten hersteld, etc. Behoudens de controverse over het rode raam, (een rood glas-in-lood-raam in de Heilige Grafkapel) dat door de directeur werd betiteld als ‘wel een interessant conflict’, geen woord over alle heibel die is ontstaan over de laatste tentoonstelling Poems for Earthlings.
Op mijn vraag of ze zich na alle ophef die er rond deze tentoonstelling is ontstaan nog wel thuis voelde in de Oude Kerk gaf Grandjean geen antwoord. Ze beantwoordde het met een tegenvraag namelijk of ik me nog wel thuis voelde. Nee dus. Verder bleef het bij: ‘Ik heb u gehoord.’
Na mijn vraag kwam er iemand anders aan het woord die de loftrompet stak over de directeur en de Oude Kerk. ‘Je ziet de kerk iedere keer op een andere manier. U verdient een grote pluim.’ Deze opmerking werd gevolgd door een klaterend applaus.
Pas toen realiseerde ik me dat deze bijeenkomst waarschijnlijk helemaal niet voor mij bedoeld was. Wat hier kennelijk gebeurde was het voorlichten van wat trouwe adepten, een groep die wordt opgetuigd om te fungeren als een soort soort fanclub van deze directeur.
Die zal Grandjean in de toekomst ook zeker nodig hebben als je leest wat ze allemaal van plan is. Zo wil ze na deze rampzalige tentoonstelling iemand uitnodigen ‘om een overall installatie te maken in de kerk, geen individuele sculpturale werken maar een installatie die de serene kerkruimte overneemt’, gevolgd door een tentoonstelling waarbij de vraag is of het de kunstenaar lukt ‘de christelijke dominante architectuur te negeren of te vervormen.’
Vooralsnog lijkt de ellende in de Oude Kerk nog lang niet voorbij.
Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland. Dit artikel las je gratis. Vond je het de moeite waard? Dan kun je jouw waardering laten zien door een kleine bijdrage te doen.