Uitkijkpost de Wallen (275): Fuck de regen! Feest!

Het is eigenlijk te absurd voor woorden, maar als ik het niet met eigen ogen had gezien, had ik het niet geloofd.

Het is zaterdagmiddag 2 oktober, een uurtje of vijf. Het heeft al urenlang geregend en het zal de komende uren nog blijven regenen. Kortom, het is zo’n dag waarop je besluit thuis eens lekker in een boek te duiken.

Zo niet een groepje Duitse jongeren. Ze staan recht voor de deur van de benedenbuurvrouw. Wat regen? Fuck de regen! Wij hebben feest en dat gaan we vieren ook. De krat bier staat in het midden. Dus trek open die pils! Klok, klok, klok. Muziek? Muziek! I don’t care, schalt het over het plein. Hoe toepasselijk kan muziek soms zijn. Ze dansen er op los. Natuurlijk moet het ook gefilmd worden als bewijs voor thuis dat op de Wallen in Amsterdam alles kan. Ze hebben pret en oogsten ook nog eens bewondering. Prachtig toch?

Ik zal eerlijk bekennen dat ik wel moest lachen om deze ongehoord brutale actie. Je gewoon geen sodemieter van wat dan ook aantrekken. 100 euro boete als je op straat drinkt? Eerst zien, dan geloven. Maar natuurlijk in geen velden of wegen een agent of handhaver te zien. Had een aardige duit kunnen opleveren trouwens.

Naakt

Het zijn dit soort verschijnselen – dag in, dag uit – die veel bewoners de neus uitkomen, en die op dat vermaledijde stadhuis maar niet willen doordringen.

‘Drugs en drukte terug op de Wallen’ kopte de Telegraaf op 30 september. En zo is het maar net. Of zoals een buurtbewoner die hier al een eeuwigheid woont, schreef in een reactie op dit verhaal:

‘Het artikel in deze krant legt de vinger op de zere plek: er is in het Amsterdamse stadshart geen adequate handhaving van de openbare orde, waardoor bezoekers nog eens bevestigd krijgen dat op de Wallen alles mag. Soms zeggen handhavers het zelf, tja het zijn de Wallen hè, dus het hoort erbij. Dat er vooral ook veel mensen wonen, vaak al lang, weten toeristen niet of het kan ze geen moer schelen. Als zij maar kunnen feesten. De ombudsman noemde het een urban jungle waar de overheid afwezig is. En nee, dat is niet altijd zo geweest.

Ondernemers dringen ook aan op meer handhaving. Maar wat je ze niet hoort zeggen, is dat hun aanbod van seks, drugs en drank de oorzaak van het probleem is. Zij verhuren hun ramen aan vrouwen die daar vrijwel naakt in het neonlicht te kijk staan als attractie voor massa’s nieuwsgierige toeristen, mannen met hun vrouwen en kleine kinderen, knetterstonede dronken gasten, plattelandsbejaarden, iedereen moet het gezien hebben. Zij verdienen miljoenen met hun coffeeshops die hier volledig draaien op toeristen. Veel kroegen, minisupers en fastfoodzaken bedienen hetzelfde publiek. Dat zijn de magneten waar het soort toeristen op afkomt  waar Amsterdam juist vanaf wil.

Met betere handhaving kun je misschien de scherpe kantjes van het probleem oplossen, maar niet de oorzaak. De magneten moeten dus weg en voor de goede orde, dat zijn niet de bewoners.’

Ik kan het niet beter zeggen.

Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.