Uitkijkpost de Wallen (283): Veld van eer

Opeens stond het Oudekerksplein vol met auto’s van de hulpdiensten. Maar er was dan ook sprake van groot alarm.

Reuring op het plein. Met grote vaart komt er een politieauto aangesjeesd. Twee agenten springen uit de auto, ze grijpen een pakket uit de achterbak en rennen de St. Annendwarsstraat in. De agenten hebben zo’n haast dat de achterklep van de politieauto open blijft staan.

In de verte zijn opnieuw sirenes te horen. Een ziekenauto scheurt het plein op. Ook de ziekenzusters rennen de steeg in. Een brandweerauto volgt. En opnieuw een ambulance. Nog meer agenten en boa’s verzamelen zich voor de ingang van de St. Annendwarsstraat.

Hier moet iets ernstigs aan de hand zijn, dat kan niet anders gezien de haast en de massale aanwezigheid van de hulpdiensten. Het duurt meer dan een uur voordat de laatste ambulance vertrekt en langzaam maar zeker wordt duidelijk wat er aan de hand was.

Het is het een van de meest klassieke verhalen hier in de buurt. Man ligt op hoer en krijgt hartaanval. Of het slachtoffer het heeft overleefd is niet bekend, maar de buurman meldt laconiek dat dit toch wel een prachtige manier is om het tijdelijke voor het eeuwige te verwisselen.

Hij zou in elk geval niet de eerste hoerenloper zijn die op deze wijze afscheid neemt van het leven. In het voormalige weekblad HP/De Tijd vertelt de legendarische prostituee Blonde Mien in 1991: “Ik weet nog op een zaterdagmiddag, ik had een klant, hij lag al boven op me, maar hij was nog niet zover. Blijkbaar van de opwinding werd hij onwel. Hij wil een pilletje nemen, ik wil hem wat water geven, maar dat was net te laat: dood dus. Op het veld van eer gestorven, zeg maar.”

Ranzig

Hoe vaak zich iets dergelijks voordoet zal niet direct worden bijgehouden in de politieregisters. Je vraagt je ook onmiddellijk af of zo’n man getrouwd is en wie dan de echtgenote gaat vertellen wat er is gebeurd. Dat is sowieso geen vrolijke klusje natuurlijk, maar het lijkt me nog treuriger om dan ook nog deze doodsoorzaak te moeten melden.

Maar misschien wist zijn vrouw er wel vanaf en vond ze het prima. Of is de man net weduwnaar geworden. Of, nou ja, de fantasie kan er behoorlijk van op hol slaan. Net als fantaseren over de vraag hoe de reactie van de dame van plezier was. Zou hij al betaalt hebben? Zou ze gewoon weer verder werken? Die gedachten zijn allemaal wat ranzig en getuigen niet van veel respect van de schrijver van dit stukje voor de tragische gebeurtenis, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik het wel allemaal heb gedacht.

In elk geval is er vandaag niks meer van de gebeurtenis van vrijdag te merken en worden we alleen opgeschrikt door de enorme herrie van een bladblazer. De gemeente is bezig het loof dat van de bomen is gevallen te verzamelen. Dat moet kennelijk en dat moet kennelijk ook met een bladblazer. Een eenvoudige, vrijwel geruisloze bezem volstaat niet? Ik kan het niet laten om te denken: en dat allemaal onder een links-progressieve gemeenteraad en dito college van B&W. Hoezo geluidsoverlast? Hoezo milieu?

Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.