Het wordt vaak gezegd door de buurtbewoners: de hele wereld trekt hier voorbij. Zo is het maar net.
Een grote groep passagiers van een cruiseschip loopt achter een bordje aan. Het zijn vooral ouderen op sneakers en dan weet je eigenlijk al wel dat het om Amerikanen gaat. Hoe oud ze ook zijn en hoe slecht ter been, ze hebben hagelwitte, grote sneakers aan alsof ze elk moment bij de start van de marathon moeten aantreden of een sprintje gaan trekken.
Natuurlijk komen hier ook gezinnen met kinderen. Soms tot ‘s avonds laat zeulen stelletjes met een wandelwagen inclusief jengelende kids door de buurt. Vooral in de vakantieperiodes is het raak, dan willen pa en ma met hun kroost nog wel eens langs de ramen kuieren. Tijdens de vakanties zie je juist weer minder schoolklassen. Die zijn meestal luidruchtig en altijd gewapend met een stuk papier waarmee ze de buurt verkennen. Ze moeten dan vragen beantwoorden als: hoe oud is de Waag en waar is de bierkaai?
Uiteraard zijn er de groepen Engelse jongemannen. En jonge dames uit het Brexit-land die net als hun mannelijke soortgenoten overigens vaak aan de dikke kant zijn. Zwaar opgemaakt zijn de dames altijd. Wat ze in deze buurt zoeken is me trouwens een raadsel.
Soms duikt er een yogaklasje op bestaande uit vrouwen op leeftijd. Ze rollen hun matjes uit en gaan midden op het plein hun oefeningen staan doen. Af en toe worden ze bespot door voorbijgangers, maar ze zijn stoïcijns, trekken zich er niks van aan, en gaan rustig verder met hun oefeningen.
Lulletjes
Even later verschijnt een ander type dames: een vrijgezellenparty. De toekomstige bruid heeft meestal een sjerp om of er dansen wat plastic lulletjes op haar hoofd. Zelf denken de bruiden en haar aanhang dat ze nogal origineel zijn, maar het tegendeel is natuurlijk het geval. Vrijwel alle deelnemers aan een vrijgezellenparty zien er zo ongeveer hetzelfde uit. Soms met een grote luier om, verkleed als vrouw of man, in een gestreept gevangenispak of als grote wandelende lul. Om eens wat te noemen.
Een meisje met twee vrolijk gekleurde vogels neemt plaats op de boombank. Haar vogels vliegen niet weg maar blijven rustig zitten. Als een voorbijganger er zijn hand naar uitsteekt trekt hij hem haastig terug als één van de vogels naar hem begint te pikken.
Een kapper slaat op het plein zijn tenten op, compleet met knipgast. Zijn scheer- en knipgerei is aangesloten op een accu. Zelf heeft hij een kapsel met scherpe streep dwars over zijn hoofd.
De scharensliep verschijnt ook af en toe. Met zijn driewielertje. Achterklep open en slijpen maar. Jawel, “Vlijmscherp” is de naam.
Dan hebben we uiteraard ook de usual suspects. Heilsoldaten, zwervers en brandweerlieden die zeggen dat ze moeten controleren of ze alle bestemmingen nog wel kunnen bereiken, maar die ondertussen vooral naar de meisjes achter de ramen komen loeren. Voetbalsupporters en M.E.-ers die hun vertrouwde rituelen uitvoeren. Kerkgangers en museumbezoekers. Hoerenlopers en de dames van plezier.
Het is maar een minieme greep uit het overvloedige aanbod. Want hier op het plein is de hele wereld te zien en het is vaak een stuk interessanter dan wat er op de buis wordt vertoond. Maar dat laatste is nu ook weer niet zo’n grote kunst natuurlijk.
Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.