In oktober 2015 verscheen de eerste aflevering van de Uitkijkpost. Inmiddels zijn we dus aangeland bij nummer 100. In dit soort gevallen is het gebruikelijk om even terug te kijken en ik ben van plan niet van die ongeschreven regel af te wijken.
De kerk en de meisjes, daar ging het over in Uitkijkpost nummer één en dat zijn toch op de keper beschouwd de twee meest stabiele elementen hier in de buurt. Al in het jaar 1681 verscheen ‘t Amsterdamsch Hoerdom, vertaald in het Engels en het Duits en nog in de negentiende eeuw werd het herdrukt. Een paar eeuwen daarvoor was dit gebied één en al Loof Den Heere, met alleen al het indrukwekkende aantal van negentien kloosters.
Nu, eeuwen later, zijn die twee elementen nog altijd volop aanwezig op de Wallen. Nog steeds staan er hier honderden dames klaar om tegen betaling hun diensten aan te bieden. Het aantal kloosters mag met verdwijnen in 2009 van de zusters Augustinessen van St. Monica op de Warmoesstraat tot nul zijn gereduceerd, het aantal religieuze instellingen is anno 2017 nog altijd overstelpend groot. Wat dat betreft is er eigenlijk weinig veranderd.
Maar is er in die twee jaar dat de Wallenpost inmiddels is verschenen eigenlijk wel wat veranderd? In een pessimistische bui denk ik: nee, alles is gewoon bij het oude gebleven of zelfs beroerder geworden. Nog altijd – en meer dan ooit – wordt de buurt overlopen door het soort toeristen waar we niet op zitten te wachten met groepen die nog altijd veel te groot zijn, wordt vuilnis klakkeloos op straat gekieperd, zijn er overal pissers, wordt er een ongelooflijk hoeveelheid kabaal geproduceerd, scheuren fietstaxi’s je van de sokken, is het politiebureau gesloten en verkeert het in staat van verval, worden er nog steeds nieuwe ijswinkeltjes geopend, mag er nog altijd alles op de Wallen en is de strijd tegen de misdaad op een uitermate laag pitje gezet. Om maar eens iets te noemen.

Roofkapitalisme
Maar de belangrijkste terugslag van de afgelopen jaren is toch wel het door het nieuwe college van B&W overboord gooien van het Project 1012 waarbij het aantal raambordelen zou worden teruggedrongen en ruimtelijk tot de Oudezijds Achterburgwal en aanpalende stegen zou worden beperkt. Een lichtpuntje is dan weer dat, na jarenlang geruzie, er nu eindelijk een organisatie is -1012 Inc – die strategisch vastgoed kan aankopen zodat niet de hele binnenstad in handen komt van het roofkapitalisme.
En is er dan verder niks verbeterd? Jawel hoor. De muzikanten hebben het veld geruimd, die overlast zijn we kwijt. De bierfiets is al wat langer niet welkom in deze buurt tot opluchting van velen. En we hebben een “gemeentebordeel”, dat we overigens niet zo mogen noemen, als alternatief voor de commerciële bordelen waar men over het algemeen meer let op het welzijn van de eigen portemonnee dan op dat van de dames.
Maar al met al is er weinig reden tot vreugde en zijn de resultaten nogal schamel. De buurt verslonst zienderogen en de gemeente laat het op wat cosmetica na allemaal op z’n beloop. Het plein waar ik op uitkijk en dat een paar geleden is opgeknapt, is alweer verworden tot een armoedige bende.
De kerk en de meisjes, ze mogen van mij blijven. Maar na honderd afleveringen van de Uitkijkpost vraag ik me wel af hoe lang het nog duurt voordat de buurt compleet is doodgebloed en ook de laatste volhouders die vechten voor een leefbare omgeving de moed zullen opgeven.