Uitkijkpost de Wallen (342): Onvoorstelbaar raar

Af en toe maak ik een rondje door de binnenstad met wat Amerikanen. Meestal gaat hem om twee tot vier mensen.

Het allereerste wat ik ze vertel is dat ze moeten oppassen voor fietsers. Die verkeersdeelnemer bestaat amper in de VS en dus houden ze er ook geen rekening mee. Maar hier is de fiets natuurlijk alom aanwezig. En bovendien wordt het straatbeeld tegenwoordig verrijkt met e-bikes. Die rijden niet alleen hard, ze zijn ook nog eens praktisch geluidloos. Vaak rijden er ook kinderen op. Zonder helm! Daar komt nog bij dat de verkeersregels niet gelden voor fietsers. Althans dat denkt het merendeel. En daar gedragen ze zich naar. Oppassen geblazen dus.

Eén van de eerste dingen die ik dan ook met ze doe is naar een fietsgarage gaan. Hier op het Beursplein is het natuurlijk maar een kleintje, maar ze zijn toch altijd weer onder de indruk. Als ik vervolgens vertel dat er inmiddels zo’n tien van dit soort garages zijn in de stad, waarvan twee bij het CS, één voor zevenduizend en de andere voor vierduizend fietsen, dan denken ze dat ik ze in de maling neem.

Wat ik onze Amerikaanse vrienden en vriendinnen ook altijd probeer duidelijk te maken is het verschil tussen een voetpad en een fietspad. Dan vertel ik ze er ook meteen maar bij dat dat niet wil zeggen dat ze geen fietsers kunnen tegenkomen op het voetpad. Fietsen doe je namelijk overal dus ook op de stoep of door stegen waar je niet mag fietsen.

Buren

Wat ik ook altijd vraag voor ik daadwerkelijk met ze ga stappen, is of ze geïnteresseerd zijn in het Red Light District. Het zal niemand verbazen dat het antwoord vrijwel altijd yes is. Dan maak in een rondje met ze over de Wallen. Vooraf waarschuw ik ze dat, in tegenstelling tot wat in Amerika gebruikelijk is, hier alles open bloot (!) wordt tentoongesteld. Toch zijn ze vaak nog redelijk geschokt. Ja, open bloot, ze hadden het wel begrepen, maar zo open en zo bloot?

Waar ze zich ook in hoge mate over verbazen is over De Kleine Wereld, de crèche dus op het Oudekerksplein. Die kinderen; die dames achter het raam, ze kunnen het niet met elkaar combineren. Evenmin snappen ze dat dit een een residential area is, een plek dus waar tussen al het café-, seks- en coffeeshop-geweld gewoon mensen wonen die in het geheel niks met deze business te maken hebben. Onvoorstelbaar raar.

Ook bijzonder weird is zoiets als Oudezijds 100, een christelijke gemeenschap die letterlijk grenst aan de Casa Rosso. Een kapel naast een theater waar een seksshow plaatsvindt? Jazeker, hoewel hun werelden ver uiteen liggen zijn ze wel buren. Dat er in de Oude Kerk elke zondag een kerkdienst wordt gehouden: strange! ‘En die mensen lopen dan langs de ramen naar de kerk?’ Ja, zeg ik dan en Rembrandt heeft ook nog iets met deze kerk te maken.

Zo is er veel meer waar ze maar weinig van begrijpen. Zoals het feit dat deze stad is gebouwd op palen en dat het waterpeil altijd hetzelfde is. Om eens wat te noemen. Maar dat is wellicht iets voor een volgende aflevering van de Uitkijkpost.

Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.