Het Amsterdammertje: wereldberoemd in Nederland. Eenvoudige paaltjes die ervoor zorgden dat de vaak toch al schaarse ruimte voor voetgangers in elk geval autovrij bleef. Honderdduizend van die paaltjes stonden er in de jaren tachtig in de hoofdstad.
Dat moest anders vond een wethouder ruim twintig jaar geleden. De paaltjes waren duur – tweehonderd gulden per stuk – en werden aan de lopende band gestolen en omvergereden. Alles bij elkaar vormden ze een grote kostenpost. Bovendien was het niet mooi, al die paaltjes. De lege ruimte was de nieuwe mode. Hoe leger hoe beter.
Het voetgangersdomein zou nu worden bewaakt door handhavers. Die zouden overtreders bekeuren. In het begin leek het even goed te gaan, maar inmiddels weten we wel beter. Overal in de toch al benauwde en drukke binnenstad staan tegenwoordig auto’s op de stoep. Niet per ongeluk af en toe, nee systematisch, overal en vrijwel constant. Het is voor de wandelaar laveren van stoep naar rijweg en omgekeerd. Resultaat: fietsers boos, voetgangers boos, automobilisten boos. En gevaarlijke situaties natuurlijk. Handhavers? Ach, ja de handhavers. Ter verdediging kan worden aangevoerd dat ze voor een groot deel zijn wegbezuinigd.
Ook de gemeenteraad is het inmiddels opgevallen dat het niet goed gaat en daarom diende Zeeger Ernsting van Groen Links maar eens een motie in waarin werd gepleit voor het wederom invoeren van het Amsterdammertje. De meerderheid van de raad was voor, maar de wethouder tegen, dus, meerderheid of niet, het gaat niet door.
Onbegaanbaar
Nu is het ook maar de vraag of het opnieuw plaatsen van Amsterdammertjes de oplossing is. Want niet alleen staan de stoepen vol met auto’s, ook fietsen en brommers blokkeren menigmaal het looppad. Het is onvoorstelbaar hoe moeilijk het is om je een weg te banen door bijvoorbeeld de Warmoesstraat. Voor het oude politiebureau met achter de ramen een sticker Verboden fietsen te parkeren staat dertig meter fiets dwars over het trottoir gestald. De Beursstraat tegenover café Heffer is doorgaans totaal onbegaanbaar. Ik noem maar wat, want de lijst kan zonder moeite worden uitgebreid.
Als paaltjes geen oplossing zijn, dan is de vraag wat wel? Ik heb niet één twee drie een antwoord, want echt verstand heb ik er niet van, maar ik vermoed dat we het in de richting moeten zoeken van technologische vernieuwingen. Met tracking and tracing is de route van vrachtauto’s toch aardig te achterhalen. Misschien is er dan wel het één en ander aan vracht te combineren. Of misschien zijn elektronische lussen onder het voetpad die een alarm laten afgaan bij Toezicht & Handhaving als er wordt geparkeerd een oplossing. Dan kun je vast ook ontheffingen regelen voor pakjesbezorgers, bedrijven en leveranciers gekoppeld aan bepaalde tijden. Dat soort dingen. Laten experts daar eens snel naar kijken. Want één ding is duidelijk: er moet wat gebeuren. En snel ook.
En als dat niet helpt? Dan toch maar strengere regels in combinatie met een echt ouderwets handhavingsbeleid à la de vijftiger jaren van de vorige eeuw. Kortom, dikke bonnen!