Als je lang op de Uitkijkpost verblijft, loop je het gevaar alleen maar negatieve verschijnselen te signaleren. Je verhaaltjes worden dan van die zure stukjes. Ik snap dat en wil heus best anders, maar het probleem is dat er heel veel is om over te zeuren en er maar verdraaid weinig is om nu eens positief over uit te pakken.
Neem bijvoorbeeld de bijeenkomst die de gemeente deze week had belegd onder de kop Uitnodiging voor doelgroepanalyse overlast Oudekerksplein e.o. Dat laatste betekent: en omgeving. Op zich een goede zaak, want het betekent dat ook ten stadhuize duidelijk is dat er hier sprake is van overlast en dat er wat aan moet worden gedaan.
Op de betreffende bijeenkomst bleek al snel dat ik op het verkeerde been was gezet. Ik dacht serieus dat er een analyse zou worden gepresenteerd van al het volk dat hier dagelijks over het plein trekt. Wat zijn het voor mensen, waar komen ze vandaan, wat komen ze hier doen? Is er een verschil tussen de bezoekers in de morgen, middag, avond of nacht? En hoe kan bij de verschillende doelgroepen de overlast worden aangepakt?
Want dat er overlast is en hoe die eruit ziet, daar hoeven we het toch niet meer over te hebben? Dat weten alle betrokkenen toch al lang? De weinige bezoekers van de bijeenkomst moesten drie onderzoekers gaan vertellen wat hier aan de hand is. Dat schiet natuurlijk niet op.
Toeteraar
Bovendien was het de bedoeling op deze bijeenkomst uitsluitend te praten over één vorm van overlast namelijk geluidsoverlast. Nou stoort de herrie hier op het plein me maar in beperkte mate. Met andere woorden: ik heb er niet zo gek veel last van over het algemeen. Ik slaap aan de achterkant en daar is het heerlijk rustig. En overdag wat herrie? Daar houd ik zelfs wel van.
Om me dan toch ook eens van m’n beste – niet negatieve – kant te laten zien meldde ik tijdens de bijeenkomst dat volgens mij de twee meest prangende kwesties wat betreft geluidsoverlast waren opgelost. Ten eerste hebben we deze zomer geen last gehad van muziekoverlast van cafés. Dat was vroeger wel anders. De bassen dreunden er lustig op los en je zat geheel gratis mee te swingen op de bank. Ten tweede werkt het in april ingestelde muziekverbod. Op een enkele verdwaalde Oost-Europese toeteraar of trekzakker na die zich nog sporadisch aandient, zijn we deze zomer verschoond gebleven van zes keer No woman, no cry. Wat een genot.
Is dan alle geluidsoverlast opgelost? Nee, natuurlijk niet. Wat blijft zijn luidruchtige groepen, gidsen die met schelle stem allerlei onzin staan te verkopen, zingende Britten, auto’s met draaiende motoren, jongeren met een radio, alarmen die afgaan, enzovoorts.
Maar al die problemen zijn overbekend. Net als alle andere vormen van overlast zoals, drukte, kots, pissen, vuilnis, graffiti, en fietstaxi’s om maar wat te noemen. En hoe ze op te lossen is ook bekend.
Zo. En nu is er wat mij betreft genoeg gepraat. Het is tijd voor daden.